Op 30 maart 2023 mocht ik de Raad voor Cultuur rondleiden door Almere. In deze performance ‘Ver/te’ waaiden we langs poëtische plekken in deze gemeente. Tijdens de reis droeg ik fragmenten voor uit teksten die ik de afgelopen jaren schreef over de polder. Hieronder zijn fragmenten van deze fragmenten te lezen.
wij zijn
de verte
wij zijn in de verte
ver te
de ver / te
is een plek die geen ruimte inneemt
ruimte is een beschikbare plaats, een kader misschien
inhoud, open plek, nader in te vullen
ruimte is niet iets van zichzelf
het heeft omgeving nodig
anders dan de verte
verte is een afstand, een distantie,
een verwijderdheid
iets wat niet hier is, maar
daar
Overal lijkt zee te zijn.
Inpolderen is ook wel droogvallen.
Een soort gewichtloos worden.
Gewichtsloosheid is ook een toestand. Een staat van zijn. Het is het niet-ervaren van gewicht. Een voortdurend vallen.
Zonder ondergrond ben je zonder gevolgen.
Dobberend.
Zwemmen is ook een vorm van gewichtsloos zijn. In plaats van het hoofd boven water wordt hier de hand boven het water gehouden. Weer dat water.
Weer water
Weer water
De geschiedenis van dit water reflecteert zichzelf, wanneer het blak is.
Blak is: zonder rimpels of golven. Effen. Glad. Stilte. Een gebrek aan wind.
In de polder werd water van waarde.
Een ondergrond. Een voortdurend vallen.
Houvast. Aardzee. Weerwater.
Vreemd eigenlijk om te bedenken dat al die tijd de lucht er gewoon al was.
De lucht heeft hier altijd gehangen.
Stel je voor dat de mens niet de zee had ingepolderd maar de lucht. De wind. Water kun je vasthouden, bewaren; in ijsblokjes, met dijken.
Als we een schelp van onder onze voetzolen op onze oren zetten, weerklinkt de zee. Niet de lucht. Weerwind.
De lucht.
De horizon,
de verte,
Hoe zou dat moeten? De lucht droogleggen?
Met je armen wijd? Vallend? Met een windscherm? Een windmolen is misschien de enige die de wind kan vangen.
Nee het moet ergens in. Dat je de wind nog kunt zien bollen, bewegen en stollen. Een vlag wellicht.
Misschien doen we te vaak een poging grip te krijgen op iets wat ongrijpbaar is. Wil blijven.
Wil blijven.
Net als de verte die ver wil blijven.
Toch denk ik soms dichterbij te komen.
Hier in dit water, zijn geen kruispunten. Weinig zijwegen. Hier is alles alles omringend. Verte wordt diepte. Verdiepte.